Eentje rechts, twee averechts. Meer kent Superdamn niet van breien. Nochtans bepaalde zijn moeder vroeger met haar rikketikkende breinaalden het ritme van de avond. Misschien had hij wat meer interesse moeten tonen. Dan had hij nu ook een eigen webshop kunnen openen met coole mutsen, sjaals en wanten van hoogwaardig alpacawol. Och ja. Superdamn mag niet klagen. Nu schudt hij zomaar even een website uit zijn mouw zodat VEST er een succesverhaal aan kan breien.
Bureau: Blue Lines
De Beetle van Superdamn stuift over de R4 als iemand het op de radio heeft over iets waarvoor je een hele week moet werken (en het zijn niet de ondulaties van Fabiola). Vanop de achterbank weerklinkt een spontane ‘beurks’. Nochtans kan het kind er zich nog niks bij voorstellen. Voor haar moet werken zoiets zijn als naar school gaan: je doet het omdat het moet. Dat is het moment waarop Superdamn toch even een vader-dochter-moment moet inlassen. ‘Stop met zagen’, zegt hij. ‘Een tekening maken, dat is wel plezant, maar het is ook veel werk. En als je dan toch zo veel uren bezig bent met centjes te verdienen, dan kan je er maar beter plezier aan beleven. Anders zal het liedje niet lang duren.’ Neem nu dit filmpje. Superdamn beleefde uren plezier aan het schrijven en storyboarden ervan.
Bureau: Cayman
De toekomst van het lezen? Daar kan je een boek over schrijven. En met Bol.com ligt ie de volgende ochtend bij jou in de bus! Superdamn gelooft niet dat boeken passé zijn. Ook hij loopt al eens graag verloren tussen de nieuwe en oude titels in zijn favoriete winkel. Daarom blijft het jaarlijkse boekenfeest in Antwerpen zo’n succes. En daarom mag de stand van Bol.com er niet ontbreken. Superdamn had een paar embryonale ideetjes voor de tweede editie van de online signeersessies. En hij is blij met wat ze er bij ddb mee hebben gedaan.
Superdamn is kind aan huis bij IKEA. Vooral van die kutballen gaat zijn kinderhartje sneller slaan. Hij weet wel dat je het zo niet schrijft en hoe je het correct moet uitspreken. Maar het klinkt gewoon veel vetter als je kutballen zegt. Met het Zweeds woonwarenhuis in zijn achtertuin is het moeilijk om níet elke week met het hele gezin kutballen te gaan eten. En als je ook nog eens IKEA Family bent, krijg je er gratis en voor niks een abonnement op de elektronische nieuwsbrief bovenop, geadapteerd door –jawel- Superdamn voor DDB.
Trouwens, toen hij nog klein was heeft Superdamn al eens op IKEA gewerkt (voor een ander bureau), bij de sluiting van de vestiging in Ternat. Hij heette toen nog niet Superdamn, maar hij zei wel al kutballen.
Superdamn wordt gevraagd om allerlei brandjes te blussen. Nu eens staat hij aan de wieg van het creatief proces, dan weer knoopt hij de losse eindjes aan elkaar. Met zijn schrijfpenseel tekent hij letters en spreekt hij beeldtaal. Hij is tegelijk woordenaar en illusterator. Zijn eeuwige jachtvelden bevinden zich achter de schermen, zelden waagt hij zich in de schijnwerpers. Hij laat zich bedanken voor bewezen diensten en vindt voldoening in de overtuiging dat het eindresultaat niet hetzelfde zou geweest zijn zonder zijn bescheiden inbreng. En wanneer hij klappen krijgt, keert hij zijn belager vroom de andere wang toe. Amen.
Bureau: Cayman – art director: Caroline Vermaerken
Poolse roots, wat moet je ermee? In de lagere school ben je met die gekke achternaam een curiositeit, ook al komt ie van moeders zijde. De vadernaam brengt helaas niet veel soelaas. Het is een Litouwse naam die lang geleden door de vader van Superdamn officieel werd afgekort tot iets wat tegenwoordig spontaan als artiestennaam wordt ervaren. Het origineel is een goed bewaard geheim dat vriend en vijand aan het googlen zet.
Wie had ooit durven dromen dat die Poolse roots toch nog eens van pas zouden komen? Als het over baboesjka’s gaat, kan je Superdamn bezwaarlijk ervaringsdeskundige noemen, maar hij maakt wel aanspraak op het collectief bewustzijn van achter het Ijzeren Gordijn, ook al is het doek daarover lang geleden al gevallen. Dus ontwerpt hij verzekeroesjka’s voor BBDO alsof hij nooit iets anders heeft gedaan. Geschetst op papier, ingekleurd op Mac. Het echte schilderwerk laat hij wijselijk over aan iemand die verf en penseel meester is.
Voor het conceptuele verhaal verwijs ik naar de blog van art director en prijsbeest Klaartje Galle.
Deze jongens hebben ballen. Ze hebben een jaar of wat hun ideeën achter de schermen laten sudderen. Het heeft hen bloed, zweet en vooral veel zuurverdiende spaarcentjes gekost. En toen de sterren gealigneerd stonden… BOOYAH! werden ze door Design Vlaanderen meteen getrakteerd op een warm onthaal met een van de Herni van de Velde Labels 2014. Pure poëzie aan de muur, maar ook op het net, op www.aesteem.com
Copy, logo, fotografie… allemaal het werk van een of andere incarnatie van Superdamn.
Des zomers is Superdamn eerder een biermens. Hij lust wel eens een stevige trappist en tegen een Duvel op terras zegt hij nooit nee. Maar tegen de gewone alledaagse dorst gaat er niets boven een koud pintje. Of twee. Een heel ander verhaal is het wanneer de dagen korter worden en de temperaturen dalen. Dan vertrouwt hij zijn avonden toe aan de betere rode wijn. En heel af en toe, als zijn inspiratie overuren klopt, durft hij stiekem van de cognac, whisky of vodka te slurpen. Jenever is vooralsnog maagdelijk terrein. Mocht men hem voorzien hebben van didactisch materiaal tijdens het schrijven van de zaalteksten voor het vernieuwde Jenevermuseum, dan zouden er misschien een paar extra deadlines gesneuveld zijn. Maar hij heeft voldoende psychoanalyse achter de kiezen om zich te kunnen inleven in de meest versluierde der geestestoestanden. Uiteraard is dit een verhaal van vele Oedipussen. Superdamn gaat niet natrappen over puntjes die op de verkeerde i werden gezet en komma’s die ergens verdwaald raakten tussen eindredactie en opmaak. Bij dit soort projecten moet je durven loslaten. En waar mogelijk met de pluimen gaan lopen.
Jenevermuseum, in samenwerking met MADOC.
Carte Blanche. Het is een vloek en een zegen. Als alles mag, staan alleen je eigen beperkingen in de weg. Zoals het schitterende idee dat je niet verkocht krijgt. Of de prachtige lijnvoering die de weg niet vindt van hoofd naar hand. Maar waar maal je om? Nobody knows… Na een poosje vervaagt de herinnering aan dat wrange gevoel en blijft alleen de tekening over. Of de tekst. Als je er dan om kan glimlachen, dan is het oké;)
Illustraties voor het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding.
Hij is stoer, sexy en social. Hij is the man, da bomb, een afgelikte posterboy om je vingers bij af te likken. Hij levert niet aan huis, alleen op kot. Want hoe je het ook draait of keert, de pizza-industrie draait én keert op studenten. Studenten die er altijd wel voor open staan om hun zintuigen extra te prikkelen met kleine additieven, met een paar druppels T. Je kunt hem liken en sharen, zou hij je kunnen krijgen?
Bureau: BBDO
