Category: illustratie

Superdamn discrimineert zich te pletter. Niet alles wat hij doet, krijgt immers een plaatsje op deze blog. Dat wil niet zeggen dat hij zijn andere jobs minder leuk vindt. Hij, en hij alleen, beslist wat hij interessant of spectaculair genoeg vindt om over te stoefen. In elk geval is hij streng en onrechtvaardig. Maar hij is ook de eerste om toe te geven dat dit geen manieren zijn. En hij hoopt dat de jeugd aan hem geen voorbeeld neemt. Als hij kans ziet om hen een geweten te schoppen, zal hij geen moment aarzelen. Zes illustraties voor een educatief boekje over discriminatie, geschreven door Patrick Charlier (co-directeur van UNIA) en uitgegeven door Renaissance du Livre. 

Ze hadden elkaar leren kennen in de plaatselijke foebalclub. De een was een Italiaanse immigrant, of de zoon van een Italiaanse immigrant, de ander was de vader van Superdamn. De Italiaanse immigrant, of zoon van een Italiaanse immigrant, had een Betamax gekocht. Hij wist toen nog niet dat VHS de norm zou worden. Maar hij had wel Indiana Jones opgepakt van tv! Dat was pure tovenarij en reden genoeg voor een familiebezoek. Die reiziger, die avonturier, achternagezeten door een bal van steen en kruisvaardende nazi’s, die kende het klappen van de zweep en zonder hoed in de hand ging hij door geen enkel land. In zijn kleine hoofd had Superdamn zijn koffers al gepakt.

Illustratie voor de Jongerenreizen van Zuiderhuis.

Superdamn wordt gevraagd om allerlei brandjes te blussen. Nu eens staat hij aan de wieg van het creatief proces, dan weer knoopt hij de losse eindjes aan elkaar. Met zijn schrijfpenseel tekent hij letters en spreekt hij beeldtaal. Hij is tegelijk woordenaar en illusterator. Zijn eeuwige jachtvelden bevinden zich achter de schermen, zelden waagt hij zich in de schijnwerpers. Hij laat zich bedanken voor bewezen diensten en vindt voldoening in de overtuiging dat het eindresultaat niet hetzelfde zou geweest zijn zonder zijn bescheiden inbreng. En wanneer hij klappen krijgt, keert hij zijn belager vroom de andere wang toe. Amen.

Bureau: Cayman – art director: Caroline Vermaerken

Poolse roots, wat moet je ermee? In de lagere school ben je met die gekke achternaam een curiositeit, ook al komt ie van moeders zijde. De vadernaam brengt helaas niet veel soelaas. Het is een Litouwse naam die lang geleden door de vader van Superdamn officieel werd afgekort tot iets wat tegenwoordig spontaan als artiestennaam wordt ervaren. Het origineel is een goed bewaard geheim dat vriend en vijand aan het googlen zet.

Wie had ooit durven dromen dat die Poolse roots toch nog eens van pas zouden komen? Als het over baboesjka’s gaat, kan je Superdamn bezwaarlijk ervaringsdeskundige noemen, maar hij maakt wel aanspraak op het collectief bewustzijn van achter het Ijzeren Gordijn, ook al is het doek daarover lang geleden al gevallen. Dus ontwerpt hij verzekeroesjka’s voor BBDO alsof hij nooit iets anders heeft gedaan. Geschetst op papier, ingekleurd op Mac. Het echte schilderwerk laat hij wijselijk over aan iemand die verf en penseel meester is.

Voor het conceptuele verhaal verwijs ik naar de blog van art director en prijsbeest Klaartje Galle.

Carte Blanche. Het is een vloek en een zegen. Als alles mag, staan alleen je eigen beperkingen in de weg. Zoals het schitterende idee dat je niet verkocht krijgt. Of de prachtige lijnvoering die de weg niet vindt van hoofd naar hand. Maar waar maal je om? Nobody knows… Na een poosje vervaagt de herinnering aan dat wrange gevoel en blijft alleen de tekening over. Of de tekst. Als je er dan om kan glimlachen, dan is het oké;)

Illustraties voor het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding.

Het lukt zelden om van de eerste keer een goede zin te schrijven. Zelfs nu. Het helpt niet om naar het scherm te blijven staren. De letters zijn ongenaakbaar. Daarom zapt Superdamn voortdurend even weg. Om dan met een heldere blik terug te keren en die zin te herschrijven. Google en doodle zijn gewoon ‘work ethics’. Het komt wanneer het komt.